توسن تمام

از ما چه به یاد می‌آرید؟ از ما که گویی با برق؛                گویی با باد آمدیم؛ از ما که قاصد پیام مهر بودیم در زمانه اعجاز فردیت انسان‌ها در برج‌های گران قیمت سازمان‌ها. از ما که خشت بر روی خشت دیوارهای                              نیمه ساخته گذاشتیم شبانه‌روز از ما که نقشه راه ساختیم از هیچ نقشه خواندیم و خط به خط رج زدیم و راه‌های بی‌شماری ساختیم برای حل معماهای بیشمار سازمانی و صورت‌هامان با سیلی                  سرخ و سبز و بنفش ماند تا آخرین روز؛ آخرین پیام؛ از ما چه به یاد می‌آرید؟ از ما ژنده‌پوشان پیاده رنجور                                  که راه برای توسن شما هموار کردیم به طمع تکه نانی                                  و گذر زندگانی. از ما که خوانِ خروس و بوقِ سگ؛ چهار فصلِ سال، شب و روز همدم فردیت به فنا رفته ماست. از ما چه به یاد می‌آرید؟ در میان موفقیت‌های باد آورده رنگارنگ و خیالات ترک‌تازی سوارانِ پیشرو                                     بر توسنِ فراموشکاری سنگ‌های زیرین آسیاب. از ما که در تاریکی آمدیم و رفتیم. با لحظه آغاز و با عمر رها شدیم؛ و روشن‌تر اینکه گرد و غبار سوارانِ پیشرو بردمان. از ما چه به یاد می‌آرید؟ شاید یک حرف؛ یک پیام:                                اینک شما و این توسنِ تمام. 96/7/30 تهران الف.میم.روشن

---